Het leek er afgelopen zomer warempel op dat we ons doel voorbij schoten…

 

Zeven jaar geleden naar Zuid-Frankrijk verhuisd om het “rustig aan te doen” en dan zo’n gewéldig seizoen meemaken dat we vaak de benen onder ons lijf vandaan holden.

Het was dan ook een ongelooflijk mooie en drukke zomer. Nog beter dan die van 2003 en dat wil wat zeggen! Letterlijk alle gasten (en dat waren er dus heel veel) die L’Angelot bezochten hadden schitterend weer.

 

 

 Over zomer 2009 bij L’Angelot valt veel te verhalen en te verbeelden. Hieronder lichten we een tipje van de sluier op. Met onze eigen stories en die van de gasten zoals die dat neerpenden in het “Livre d’Or”.

Ilse en Fons wensen je veel kijk- en leesplezier met de volgende onderwerpen:

---

 We legden wat kilometers af, te voet, per fiets, per motor, met de auto én per trein. Té veel verhalen, belevenissen en beelden om die allemaal in deze Bengel te proppen. Dat werd dus selecteren en da’s niet gemakkelijk. De kunst van het weglaten levert deze impressie op van Antraigues en (soms wijde) omgeving:

 

 

 Eerst een beeld van een van de talloze avonden dat we samen met gasten dineerden op het terras. Hierboven zijn dat Amerikanen, Australiërs en Belgen die elkaar op een fantastische manier aanvulden. Ieder met z’n eigen interessante verhalen en elk met een luisterend oor voor de ander. Gemixt met culinaire delicatessen van Ilse en de door Fons geschonken wijnen leidde dit steevast tot avonden die menigeen zich nog lang zal heugen. Lees in het onderstaande gastenboek voor meer details!

 

Een ode aan onze cypres: “landmark” van l’Angelot

 

Niet alleen de volwassenen duiken hier graag weg in een goed boek,  de kinderen verslinden de stripverhalen die in ruime mate voorradig zijn in de familieverdieping “La Sardonne”. Op de foto is Wolf in volle concentratie!

 

Een wandeling vanuit L’Angelot voert eerst naar Chateau Craux…

 

…het kasteel waarvan het terrein grenst aan het onze en dat we dus beschouwen als onze buurman. In Het Bengeltje stonden al vaker foto’s. Hier de zojuist gerestaureerde torens van dit versterkte kasteel.

 

Op de binnenplaats van Craux, een kasteel dat overigens in de 11^e eeuw werd gebouwd op de rand van de krater van de gelijknamige vulkaan bevindt zich een grote broodoven die elke zomer wordt gestookt om er tijdens festivals brood te bakken.

 

De wandeling wordt voortgezet richting Genestelle en vlak na dit dorp zien we al snel het gehucht Conchis schitteren in de avondzon. Dit gehucht telt ca 20 huizen en het is er prachtig, werkelijk een aards paradijsje.

 

Bij het binnenwandelen van Conchis valt onze blik op een antieke waterput. Hier noemen ze dat een “balastou”. Deze is prachtig, met het groene kroos, het tegenlicht tussen het verdroogde gras en de dakpan die dienst doen als waterkanaaltje.

 

Ook Conchis heeft zowaar een kasteel. Weliswaar een kleintje…maar toch. Er wonen nu verschillende gezinnen waaronder een Franse vriend die een uitgeverij heeft van kinderboeken. Lijkt me daarvoor dé plek!

 

Huppekee, hier zitten we plots in de jachthaven van Honfleur aan de Atlantische kust waar we eind augustus enkele dagen vertoefden ivm een familiefeest. Onderwijl werd L’Angelot opengehouden door vriendin Monik die daarbij werd ondersteund door Els.

 

Terwijl wij een onvergetelijk feest in Honfleur vierden (hierboven de Capitainerie, bij de ingang van de haven) draaide L’Angelot dus lustig verder. De gasten waren in hun nopjes, zodanig zelfs dat ze ons amper haddden gemist (traan). Monik en Els: nogmaals bedankt!

 

 Fietsend verkenden we de omgeving van Antraigues al vaak maar ditmaal kozen Fons en zoon Chiel voor een tocht ten zuiden van Aubenas. We beklommen ondermeer de “Croix de Millet” waar een passerende collega-fietser deze foto maakte.

 

Tijdens de afdaling naar Largentière namen we alle tijd om nog wat spectaculaire plaatjes te schieten. Je bent hier écht in een fietsersparadijs, dat  beamen al onze fietsende gasten.

 

Van de ene tweewieler op de andere. Anderhalf jaar geleden kochten we een lichte motor omdat dit een ideaal vervoermiddel is op de vaak smalle bergwegen. Met fotocamera in zijn rugzak trekt Fons er regelmatig op uit om op plekjes te belanden waar hij met de fiets of met de auto nooit zou komen. Hierboven is zo’n plek, vlakbij het gehucht Bise. Een doodlopende weg, hoog op de berg met aan het eind één boerderij. Met uitzichten om van te rillen.

 

Terug naar beneden op de motor passeerde ik een kastanjeboomgaard waar alles in gereedheid is gebracht voor de oogst in oktober. Ik vond deze boom zo indrukwekkend, nog dikker dan die op ons eigen terrein, dus dat moest even worden vastgelegd.

 

Vlak achter het gehucht Bise ligt een nog kleiner gehucht: Gamondès. Permanent wonen er slechts 2 mensen: een oud Ardèchois echtpaar. Ook zijn er enkele opgeknapte huizen die dienen als vakantiewoning. Uit de vele foto’s die ik nam koos ik deze deurknop van het oude echtpaar. Je ziet het: ikea is voor hen de ver-van-mijn-show. Toch functioneert dit prima en het verweerde kastanjehout ziet nog ‘kek’ uit ook…

 

Verder crossend op de motor bereik ik na ’n half uur mijn einddoel: Chateau de Boulogne. Hier gefotografeerd uit de verte…

 

…

en na enkele bochten van dichterbij. In de Ardèche zijn er veel van die ruïnes die in het late namiddaglicht feërieke plaatjes opleveren.

 

Eenmaal aangekomen en afgestapt blijkt dat die ruïne toch nog heel mooi bewaard gebleven details biedt zoals hier de hoofdpoort van het kasteel.

 

Tussen de spijlen van het gesloten hek heb ik liggen wachten tot de allerlaatste zon het mooiste licht wierp op wat rest van Chateau de Boulogne. Een minuut later verdween de koperen ploert achter de bergen en startte ik voldaan m’n Yamaha Virago om op het gemakske terug te cruisen naar L’Angelot…

 

…waar de zon bij nadering van Antraigues nog niet helemaal verdwenen was hetgeen bovenstaand resultaat oplevert: het dorp nog nét in de zon, evenals ons huis rechts dat even later zal worden opgeslokt door de schaduw van de vulkaan van Aizac.

 

Met deze impressie van Antraigues, nu met een zware telelens genomen vanuit een ongebruikelijke hoek waardoor het een Italiaans dorp lijkt op een heuvelrug, sluiten we deze “moto-photo” af.

 

 

 En dus ook de myrtilles, pardon? Myrtilles zijn kleine blauwe bosbessen, een absolute lekkernij, een streling voor de tong.

 

Je kan er heerlijke confiture van maken zoals hier gefotografeerd op de markt van Mézilhac, ’n kwartiertje per auto van Antraigues waar midden augustus de Myrtille-feesten uitbundig werden gevierd. Deze bosbessen groeien aan lage struiken in de Ardèchoise bergen en omdat het plukken en verwerken erg arbeidsintensief is gaat de oogst elk jaar omlaag.

 

Met een oude maar ingenieuze machine werd in Mézilhac gedemonstreerd hoe de bessen worden ontdaan van struiken en bladeren waarna ze via een lopende band terecht komen in kisten ter verdere verwerking. Op die lopende band zijn constant mensenogen gericht om de slechte bessen er tussenuit te vissen. Symbool voor de tragische achteruitgang van deze eeuwenoude nijverheid en traditie was het feit dat reeds om 2 uur s’middags er geen myrtilles meer beschikbaar waren voor de verkoop. In rijen stonden de mensen te hopen op een kistje, geld al in de hand maar helaas… wel vraag maar te weinig aanbod. Steeds minder mensen zijn bereid om de velden te onderhouden, en dus wordt de oogst elk jaar minder.

 

Genoeg gesomberd: de Ardèchois zijn taaie bergbewoners en die laten zich hun feestje niet afnemen en dus amuseerde een koddig orkestje de in grote getale opgekomen mensenmassa.

 

Tuba, grote trom en veel trompetgeschal hielden de stemming er goed in en al zullen er volgend jaar weer minder myrtilles zijn: het oogstfeest is een traditie en die zal altijd blijven bestaan! Zeker weten.

 Ook de kleintjes amuseren zich uitstekend, bijv. op deze piepkleine draaimolen waar plaats is voor 4 kinderen.Hij wordt rondgedraaid door de eigenaar die op een soort fiets zit, op de trappers duwt en die tegelijk op z'n banjo een vrolijk wijsje ten gehore brengt. Jong en oud hebben de grootste pret.. Lang leve de myrtille!

 

Tja, we zijn niet bang om te rijmen, veroorloven ons soms dichterlijke vrijheden, woordspelingen, zelf verzonnen woorden, kortom: niets is ons te gek. Taal is communicatie en grammatica en spelling tellen wel mee maar zijn niet de kern. Enfin, waar hebben we het ook al weer over? De diertjes rond l’Angelot dus, ze komen er hier aan:

 

Dit creatuur wandelde onlangs op ons terras. We hebben geen idee wat het is. Hij zag er wel koddig uit met z’n neushoorn (of is het z’n staart) en met z’n boenkige kop (of is het z’n derrière?). Hij was ca 10 cm lang. Is het een rups die een vlinder gaat worden? Een worm? Wie helpt ons? Wanneer er biologen zijn onder onze lezers, graag een berichtje! Merci alvast.

 

En hier hebben nog zo’n raadselachtig wezen. We observeerden hem op de rand van ons zwembad. Ook ca 10 cm lang. Met turquoise “pareltjes” ingeplant op z’n huid. Een heel mooi beestje. Hiervoor geldt dus dezelfde vraag als bij de vorige foto!

 

En zie hier een oude bekende. Elk zomerseizoen duikt er wel eens een pad in het zwembad. Het vervelende is dat deze diertjes dit bij voorkeur s’nachts doen. En nog vervelender is dat ze het zwembad-alarm doen afgaan. Voel je ‘m? Een van ons (meestal ik=fons) kan dan  midden in de nacht de bedstee verlaten, met zaklamp gewapend afdalen naar het zwembad, de lichten ontsteken en met een netje op jacht gaan naar de ongenode badgast. Het zet geen zoden aan de dijk wanneer je de pad enkele meters verder in de struiken plaatst want zijn instinct leidt hem direct weer naar het water. Het vervelende is dat hij daar niet uit kan komen want de rand is veel te hoog. Al zwemmend langs de gladde rand zoekt hij dan een uitweg, passeert wederom de sensoren die het alarm in werking stellen en zo doet hij de hele bevolking van l’Angelot rechtop in hun bed zitten wanneer de sirene de nachtelijke stilte bruut verstoort.

Dus schakelen we nu voor het slapen gaan het alarm uit. Laat ze maar lekker zwemmen, of uitrusten op het trapje, s’ochtends is er nog tijd genoeg om deze nuttige beestjes te redden van een wisse verdrinkingsdood.

 

Deze vuistgrote spin kwam Ilse tegen toen ze de buanderie (waar de wasmachine staat) binnenstapte. Hij was prachtig en zag er onschuldig uit. Terwijl hij doodstil een tukje deed op de droger hadden we kans om een foto te maken. Een harig en kleurrijk verschijnsel, iets wat we niet iedere dag tegenkomen.

 

“Le gout du bon pain” staat er op de broodzak waarin bakkerin Caroline dagelijks de croissants, stokbrood en andere broodjes komt afleveren. En wanneer de zak leeg is, is mijnheer Zwart er altijd als de kippen bij om zich erin te verschansen.

 

En mijnheer Grijs heeft ook al iets met zakken. Hij vertoeft graag op het randje van de mezanine waar we als decoratie een door ons als trofee meegebrachte jute koffiezak uit Panama hebben opgehangen. Tja, wat een zakkenwassers die twee.

 

 

Al vaker hadden we artistieke gasten die de omgeving schetsten of schilderden maar begin september was Susanna, een Duitse architecte op bezoek die op haar eigen wijze, met een perfecte beheersing van een consequent doorgevoerd perspectief, vanuit haar bed in kamer La Comballe tekende wat ze zag. Met dit resultaat. Wij stonden er van te kijken: we kennen die kamer zo goed en stonden versteld van de nauwkeurigheid waarmee zij alle details had opgetekend!

 

We mochten nog een pagina scannen uit haar schetsboek. Nu het zicht op Antraigues zoals vele gasten voor haar dat al hebben vastgelegd in aquarel, potlood of olieverf. Maar ook nu komt de stiel van de architect naar voren. De tekening is nog niet af maar we mochten hem al afbeelden, merci Susanna!

 

De lange hete zomer die we achter de rug hebben verleidde menigeen tot een koele duik. Op 5 minuten wandelen van L’Angelot bevindt zich een “plan d’eau”, een piepklein stuwmeertje in de rivier. Gekscherend noemen we het wel eens “Le Lac d’Antraigues” maar wie het gezien heeft zal direct beamen dat dit fel overtrokken is. Maar…voor verfrissing op de heetste uren van zomerse dagen is het dé ideale plek! Qua omgeving, onder de bomen en op het gras is de “plan d’eau” hartje zomer verkwikkender dan…

 

 

…ons zwembad waar de zon dan ongenadig brandt op de stenen.

Het zwembad ligt er hier maagdelijk bij. En heerlijk in de zon. Terwijl bij de buren in het noorden de regenwolken zich opstapelen. Zoals we zovaak meemaakten tijdens de zomer van 2009. Je zou denken: in Antraigues gaat het subiet regenen maar nee: het leek er de afgelopen maanden écht op dat we vertoeven in een micro-klimaat… Dus: ondanks dreigende regenwolken wordt hierboven het zwembad voorzien van voldoende water via de overflow van onze bron. Die bron dendert 24/24 onverdroten voort, gratis, zuiver en lekker water en… subliem om te zwemmen.

 

Toen er een zeldzame dag was waarop we geen gasten hadden namen we spoorslags de benen naar Montpellier, de stad die toch wel een beetje ons hart heeft veroverd. Het is er altijd een levendige drukte, behalve op het moment dat we afdrukten voor het maken van deze 2 foto's:

 

Ze zijn genomen in het historische centrum van de stad dat prachtig is opgeknapt en helemaal autovrij is. In Montpellier schijnt de zon (bijna) altijd en de zee ligt om de hoek... Er is een rijk cultureel leven, kortom: een toffe stad. Wieweet komen we daar nog wel eens terecht, voorlopig houden we het bij uitstapjes en dromen...

 

Maar dit was geen droom maar werkelijkheid:

Als laatste onderwerp in dit lijstje van spraakmakende gebeurtenissen tijdens zomer 09 mag Ilse’s verjaardag niet ontbreken. Die vond alweer plaats op “9/11”, ze straalde als vanouds en was gelukkig met de cadeautjes die vrienden voor haar in petto hadden. Een staande aubade op de trappen van L’Angelot was het hoogtepunt van deze dag en de hortensia’s die daarbij werden aangeboden waren simpelweg geknipt uit eigen tuin. Geen 25,00 euro voor een gekocht boeket: gewoon gratis en gemeend, dat is een van de mooie verschillen tussen daar waar we woonden en daar waar we nu wonen. Met gesloten beurs genieten. Puur en (h)eerlijk.

 

En natuurlijk wilde Fons met zijn jarige Ilse ook even meegenieten vanachter de hortensia’s en de geplukte druiven. Mooie afsluiter van dit zomerverhaal:-)

 

---

 

 

 

Votre “petit angelot” nous a procuré beaucoup de repos et de jolis souvenirs. Un grand merci pour votre accueil chaleureux et pour le délicieuse confiture de kiwi !

Alison (alice from paris) et Claude

 

 

Merci Ilse et Alphonse pour votre accueil, j’ai passé un agréable séjour en votre compagnie. Vous portez la gentillesse sur vos visages…

Olivier

 

 

Dear Ilske and Fonske,

When we came here, you told us to feel like home. And that’s just what we did!

So yeah, you can expect us back real soon, with love,

Silvio & Lisa

 

 

Lieve ‘Isle’ en ‘Fonsie’,

We vonden het logeren bij Belgen (en een “Ollander”;-) héél fijn. Bedankt voor de gezellige ontvangst, de mooie momenten, de fijne babbels. Aan de kokkin een dikke proficiat voor het originele en lekkere avondeten.

Yvan & Gerda

P.S.:  Fonske: een restyle tippie: hemdje uit je broekie als je gaat fietsen:-)

 

 

We hebben genoten vanaf de eerste dag, zo’n leven als ‘God in Frankrijk’  zien wij ook wel zitten…een droom…hopelijk komt deze ooit uit! Veel succes met l’Angelot, hier komt iedereen met plezier terug.

Peter & Carin

 

 

Queridos Ilse y Alfonso,

Muchas gracias por su hospitalidad. Realmente fue un placer esta estadés. El lugar, paisage y su compania quedaran siempre en mis recuerdos. Con mucho carino, Lizette.

P.S. Espero veeos en Bolivia!

 

 

Lieve Ilse en Fons,

Na enige jaren weer bij jullie in Antraigues. Julie eerste chambres d’hôtes was een zeer positieve ervaring maar hier hebben we ook genoten. Prachtige natuur, schitterend huis en… rust. Dick heeft de rust gehad om te tekenen en ik heb kunnen lezen.

Riëtta & Dick

 

 

A wonderful stay in such a beautiful place and with warm and welcoming hosts ! We will do our best to send you some more visitors from Australia!

Sue & Gavin

 

 

Dear Ilse, Fons, Mr Black and Mr. Grey,

We had a wonderful stay – beautiful house in a stunning location, excellent hosts and guests. We had lots of laughs and stimulating conversation. Fons & Ilse: you are very welcome to stay with us in London, I give you a tour of the Design Museum. We will be back!

Donna & Simon

 

 

Thank you so much for the wonderful hospitality you gave us during our stay in you lovely place. It is hard to leave but we will carry both of you and our delightful new memories in our hearts always. 

Love, Adria, Oregon, USA

 

 

beste ilse en fons,

het was hier zeer zeer leuk

een mooi dorpje, lekker ontbijt,

fris zwembad, leuke kamer,

hier was alles wat we nodig hadden,

jullie waren leuk en vriendelijk

en het helpen bij het eten vond ik ook super

het eten bij de ‘table dood’ was ook super lekker,

vooral het ijsje:-)

Iris

P.S. ik ga jullie en de katten missen!

 

 

Beste Ilse en Fons,

Het was hier echt zeer leuk!

Elke dag mooi weer en uitzicht op een prachtige dorpje.

Met jullie konden we Nederlands spreken i.p.v. al die andere talen:-)

Ik kijk er zeker naar uit om nog eens terug te komen.

Jasper

 

 

Fantastisch driedaagse! Volgende keer langer.

Chantal & Eddy

 

 

Niet alleen een mooie locatie maar ook de gastvrijheid van Ilse en Fons was echt fantastisch. Vraag vooral om een barbecue, een écht feest!

Anton, Nicole en Laurence

 

 

We hebben ons heerlijk kunnen ontspannen in een prachtige omgeving en genoten van jullie goede zorgen.

Joep-Germaine-Joep jr.

 

 

Ilse en Fons,

We willen jullie hartelijk danken voor het onthaal en jullie aanwezigheid bij het ontbijt. Het was gezellig en interessant om te luisteren naar jullie ruime kennis. L’Angelot is prachtig gelegen en biedt alle rust. Het verblijf was kort maar…wie weet wat de toekomst brengt…we komen terug: hetzij voor de lekkere koffie…hetzij om de broodoven op te starten:-)

Geert & Annemie

 

 

Beste Ilse en Fons,

Bedankt voor de gezellige ontvangst. Vanaf de eerste minuut voelden we ons thuis. Dankzij jullie nuttige tips ontdekten we de mooie omgeving. Het ontbijt was extra leuk met het ophalen van de jeugd van "onze jongens", we bleven gewoon babbelen tot de regen over was... Zeker te herdoen!

Tot ziens in Brasschaat of Antraigues,

Heidi & Carlo

---

 

Toen wij eind 2006 vernamen dat net buiten Antraigues “Domaine du Ranc au Ranc” te koop kwam hadden we geen idee hoeveel terrein erbij hoorde. We kenden het huis, het zwembad, het uitzicht, we waren er al regelmatig op bezoek geweest, we hadden er vaak verlekkerd naar gekeken wanneer we het vanuit Antraigues majestueus zagen liggen tegen de berghelling, we hadden er regelmatig gepicknickt wanneer we de wandeling naar Chateau Craux deden die vlak langs het huis loopt en we wisten dat dit dé ideale plek zou zijn om chambres d’hôtes uit te baten in Antraigues. Kortom: we waren er al jaren een beetje verliefd op.

 

In stilte waren we zelfs jaloers op de eigenaar, die dekselse Stephen York, (gaat dat niet vaak samen: verliefdheid en jalouzie?) die het zich kon permitteren om zo’n schitterende mas slechts enkele weken per jaar als vakantiehuis te gebruiken. Maar dat de hele berg, zo’n 17 ha grond, erbij hoorde… we hadden er geen flauw idee van.

 

Nadat we door andere Engelse vrienden die hier ook een vakantiehuis hebben waren ingeseind omtrent Stephen’s voornemen om het huis in de verkoop te zetten belden we hem direct om onze interesse te tonen. We maakten een afspraak en wandelden met hem door het huis, onderwijl in stilte fantaserend hoe we privé- en gastenverblijven zouden gaan indelen. Verrukt waren we toen we het huis verlieten maar tevens in bange twijfel of we de aankoopsom wel zouden kunnen rondkrijgen.

 

Vastbesloten om deze unieke kans niet voorbij te laten gaan telden we onze zegeningen en belden daags erna Stephen met een concreet bod dat ver beneden zijn vraagprijs lag maar dat voor ons gevoel een verantwoorde investering was. Natuurlijk speelde hij het spel van verkoper op voorbeeldige wijze en na zijn ferme “njet” dropen we af maar togen enkele dagen later op zijn uitnodiging nogmaals naar le Ranc au Ranc. Het was toen dat Stephen tussen neus en lippen door schijnbaar achteloos vermeldde: “Do you know there is 17 ha of land with the house?”. Wij stonden perplex maar als “kundige kopers” trachtten we niet te laten merken dat we hiervan onder de indruk waren. Whauw, als dit ging lukken zouden we (haha) “grootgrondbezitters” worden, klopte ons hart. Dàt hadden we nooit van z’n levensdagen durven dromen. Wat een “practical joke” zou dat zijn. Grond heeft in de Ardèche een te verwaarlozen prijs/m2. Maar het idee van “geen inkijk van de buren” stond ons wel aan. In het dorp immers zaten we ingeklemd langs alle kanten en dat heeft z’n gezellige aspecten en het is ook practisch want alle winkels inclusief bakker zaten letterlijk om de hoek. En ook het magnifieke dorpsplein waar we graag een koffie dronken met het ochtendkrantje of een pastis op het terras van café La Montagne was “om de hoek”. Maar… van tijd tot tijd smachtten we ernaar om het dorp te ontvluchten en de ruimte en rust op te zoeken waar we inmiddels alweer ruim twee jaar permanent vertoeven.

“As the crow flies” (om maar eens een in Frankrijk als provocerend ervaren angelsaksische uitdrukking te gebruiken) ligt het dorp nu amper 1 km van ons vandaan. Per auto wordt dat snel 2 km. No big deal, je wandelt of rijdt er dus in no time naartoe. En ondanks die directe nabijheid van het dorp zijn we nu vér weg van de dagdagelijkse va-et-vient, het voortdurende geroezemoes van voorbijgangers, de polutie van de oude Peugeotjes in het steile straatje voor ons oude huis, de hitte tussen de stenen in de zomer… Het lijkt wel of het een kwelling was, ons verblijf daar die 5 jaar in het dorp Antraigues maar wij weten wel beter. En de honderden gasten die ons bezochten van 2003 tot 2007 ook!

 

Want wat was het een gezellig huis, die oude l’Angelot. Wat een schitterende dorpstuin. Wat een sfeervolle ontbijtruimte en dan het wijnbarretje: we haddden dit alles voor geen goud willen missen. En misschien nog het belangrijkste: het dagelijkse contact met de dorpelingen die ons aanvankelijk bejegenden met de nodige scepsisch maar die in de loop van de maanden, soms jaren(!) één voor één voor ons “vielen”. We gingen er steeds meer bijhoren en kwamen aldus ook steeds vaker in de positie dat we “partij” moesten gaan kiezen. Tja, partij kiezen voor de ene of voor de andere congsi en daar… hadden we helemaal geen zin in. En zoals er congsis zijn in ieder dorp is dat ook in Antraigues het geval.

 

Dus kwam die verhuizing voor ons midden 2007 als een geschenk uit de hemel. Vanuit Antraigues kan iedereen ons nu in de verte zien maar toch bewaren we (letterlijk en figuurlijk) “afstand”. En wij op onze beurt kunnen Antraigues schitterend zien liggen maar we horen of zien niets van wat er zich voortdurend afspeelt op straat, op het dorpsplein of… bij de buren… Het enige dat we van Antraigues horen is de kerkklok, die herinnert er voortdurend aan dat we dicht bij het dorp zijn en dat is prettig.

 

We hebben verschillende vrienden hier die net als wij ooit huizen hebben gekocht waar veel terrein bij is maar zonder uitzondering wonen die afgelegen. Minstens 10km (meestal meer) verwijderd van de dichtstbijzijnde dorpskern of stad. Bij ons is dat anders: ons domein is feitelijk tegen het dorp “aangeplakt”. We bevinden ons dus midden in de groene natuur maar toch nog steeds met de bakker “om de hoek”.

Dàt nu, hebben deze ggb’ers (grootgrondbezitters) toch maar mooi voor elkaar;-)

 

---

 

Met deze ontboezemingen is het tijd om af te sluiten. Bengel 29 zit er op. Hij vloeide weer voortvarend uit onze pen. We hebben geen idee waar we het in nr 30 over gaan hebben maar dat hij rond 21 december op uw digitale deurmat ligt, daar gaan we voor.

 

De komende maanden piepen we er regelmatig tussenuit. Onder anderen Marokko en Portugal staan op het programma maar meestal zijn we in Antraigues en wanneer we thuis zijn staat ons huis open voor gasten. Een telefoontje of een mailtje volstaat wanneer je eens wilt beleven waar wij het over hebben in onze nieuwsbrieven. We horen het graag!

 

“Mond tot mond” is zoals altijd de beste reclame, dat geldt zeer zeker ook voor ons als chambres d’hôtes. Wanneer u onze link wilt forwarden naar andere belangstellenden dan zijn wij in onze nopjes.

 

 

 

Ilse & Alphonse